Dziś 02.08.2016 o godz. 9.37 ks. kard. Franciszek Macharski w wieku 89 lat zmarł w szpitalu. 28 lipca kardynała odwiedził w szpitalu papież Franciszek. Ta wizyty nie była planowana; doszło do niej tuż przed wyjazdem do Częstochowy, gdzie odbyła się Msza św. z okazji 1050-lecia chrztu Polski, na której Franciszek modlił się o zdrowie kardynała.

Program uroczystości pogrzebowych śp. kard. Franciszka Macharskiego

Wtorek, 2.08.
Godz. 19.00 – Msza święta przy trumnie w kościele ss. Albertynek, ul. Woronicza 10 – przewodniczy i głosi homilię bp Grzegorz Ryś.

Środa, 3.08.
Ok. Godz. 9.00 - przewiezienie ciała z kościoła ss. Albertynek do kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich.
Godz. 10.00 – Msza święta dla pracowników Kurii Metropolitalnej w Krakowie – przewodniczy kard. Stanisław Dziwisz, homilię głosi bp Jan Szkodoń.
Godz. 18.00 – przeniesienie ciała z kaplicy Arcybiskupów do Bazyliki oo. Franciszkanów; Nieszpory za zmarłego – przewodniczy i słowo głosi bp Jan Zając.

Czwartek, 4.08.
W ciągu dnia modlitwy i oddanie czci Zmarłemu przez mieszkańców Krakowa i Archidiecezji.
Godz. 17.00 – Msza święta w Bazylice oo. Franciszkanów – przewodniczy abp Stanisław Gądecki, przewodniczący KEP, homilię głosi kard. Marian Jaworski. Po Mszy kondukt pogrzebowy przez ul. Grodzką do Katedry na Wawelu.

Piątek, 5.08.
Godz. 11.00 – Msza święta pogrzebowa Kard. Franciszka Macharskiego i złożenie do grobu w Katedrze na Wawelu - przewodniczy kard. Stanisław Dziwisz, Metropolita Krakowski.

Kard. Franciszek Macharski
Urodził się 20 maja 1927 w Krakowie. W 1939 został przyjęty do Państwowego Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie. W czasie okupacji pobierał nauki w Szkole Handlowej oraz na tajnych kompletach gimnazjalnych. Ponadto od 1943 do 1945 pracował fizycznie w Generalnej Dyrekcji Monopoli. Maturę zdał po zakończeniu II wojny światowej.

W latach 1945–1950 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. Święceń prezbiteratu udzielił mu 2 kwietnia 1950 w bazylice św. Franciszka z Asyżu w Krakowie kardynał Adam Stefan Sapieha, arcybiskup metropolita krakowski. Odbył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1951 uzyskał magisterium.

W związku z odmową współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa na początku lat 50. nie wydano mu paszportu. Na dalsze studia do szwajcarskiego Fryburga wyjechał w 1956. Ukończył je w 1961 ze stopniem doktora teologii pastoralnej na podstawie dysertacji Duszpasterstwo we współczesnym Kościele.

W latach 1950–1956 pracował jako wikariusz w parafii Świętych Szymona i Judy Tadeusza w Kozach koło Bielska-Białej. Po powrocie ze studiów zagranicznych w latach 1961–1962 pełnił funkcję ojca duchownego w krakowskim seminarium duchownym. Od 1962 do 1978 był wykładowcą teologii pastoralnej i homiletyki na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie oraz w seminariach krakowskim i częstochowskim, które miało swoją siedzibę w Krakowie. W latach 1965–1970 zajmował stanowisko adiunkta teologii pastoralnej w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W latach 1970–1978 sprawował urząd rektora krakowskiego seminarium. Czynnie przeciwstawiał się komunistycznej władzy, organizując przemarsze kleryków w centrum miasta.

W archidiecezji krakowskiej w 1964 był członkiem Komisji ds. Prasy i Publikacji Katolickiej, następnie w latach 1965–1974 członkiem Komisji Liturgicznej, od 1971 do 1973 członkiem Rady Kapłańskiej, a w 1974 członkiem Komitetu Roku Świętego. W latach 1972–1979 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Synodu Archidiecezji Krakowskiej ds. Pastoralno-Socjologicznych.

W Episkopacie Polski w latach 1966–1978 był sekretarzem Komisji ds. Apostolstwa Świeckich. Ponadto w latach 1970–1978 należał do Komisji ds. Seminariów Duchownych, a w latach 1976–1978 Komisji Iustitia et Pax. W 1975 został członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego. W 1971 był audytorem na Synodzie Biskupów w Rzymie. W latach 1963–1965 pełnił funkcję sekretarza generalnego Polskiego Towarzystwa Teologicznego z siedzibą w Krakowie. W latach 1977–1978 piastował godność kanonika Krakowskiej Kapituły Metropolitarnej.

30 grudnia 1978 papież Jan Paweł II mianował go swoim następcą na urzędzie arcybiskupa metropolity krakowskiego. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1979 w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich Jan Paweł II z towarzyszeniem biskupów pomocniczych krakowskich: Juliana Groblickiego i Stanisława Smoleńskiego[9]. Ingres do katedry na Wawelu odbył 28 stycznia 1979. Jako dewizę biskupią przyjął słowa: „Jesu, in Te confido” (Jezu, ufam Tobie). W 1981 po ustanowieniu Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie objął urząd wielkiego kanclerza uczelni. W 1981, po zamachu na papieża Jana Pawła II, poparł organizację Białego Marszu w Krakowie, wyrażającego solidarność z walczącym o życie papieżem. Wspierał „Solidarność”, w czasie stanu wojennego w latach 1981–1983 w ramach Arcybiskupiego Komitetu Pomocy Więźniom i Internowanym zabiegał o prawa internowanych i ich rodzin. Po Sierpniu 1980 został współprzewodniczącym reaktywowanej Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. W 2005, po śmierci Jana Pawła II, wraz z wiernymi czuwał pod papieskim oknem Pałacu Biskupiego w Krakowie. Przyczynił się do wybudowania bazyliki i rozbudowy sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach oraz powstania Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu. Reaktywował, a następnie rozbudował archidiecezjalną Caritas. Za jego pontyfikatu powstawały domy samotnej matki, rodzinne domy dziecka, zakłady opiekuńczo-lecznicze, poradnie psychologiczne i schroniska dla bezdomnych. Wielokrotnie apelował do diecezjan o pomoc dla potrzebujących. Założył katolickie tygodniki: krakowską edycję „Gościa Niedzielnego” i „Źródło”, a także diecezjalne Radio Mariackie (następnie Radio Plus). Przyczynił się do transmitowania w każdy piątek mszy dla chorych na antenie Telewizji Kraków. W 2002, w związku z ukończeniem 75 lat, zgodnie z przepisami oddał się do dyspozycji papieża, jednakże Jan Paweł II zlecił mu dalsze sprawowanie urzędu arcybiskupa krakowskiego. 3 czerwca 2005 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację. Do 27 czerwca 2005 pełnił funkcję administratora archidiecezji. Po ustąpieniu z urzędu zamieszkał w klasztorze sióstr albertynek w Krakowie.

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w latach 1979–1994 był jej wiceprzewodniczącym, w 1981 po śmierci prymasa Stefana Wyszyńskiego pełnił obowiązki przewodniczącego. Należał do Rady Stałej. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Nauki Katolickiej, Komisji ds. Apostolstwa Świeckich, Zespołu ds. Stypendiów Naukowych i Językowych. Uczestniczył w synodach biskupów polskich, które odbyły się w latach 1980, 1983, 1987 i 1991.

Kreowany kardynałem prezbiterem został na konsystorzu 30 czerwca 1979. Jako kościół tytularny przydzielono mu bazylikę św. Jana w Łacińskiej Bramie. 8 lipca 1979 odbył kardynalski ingres do katedry na Wawelu. Należał do watykańskich kongregacji: ds. Biskupów, ds. Duchowieństwa, ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz ds. Wychowania Katolickiego. Należał również do II sekcji Sekretariatu Stanu, Stałej Rady Kardynałów i Biskupów oraz Sekretariatu dla Niewierzących.

Konsekrował 9 biskupów, a także asystował podczas sakry 19 biskupów. W kwietniu 2005 brał udział w konklawe, na którym wybrano na papieża Benedykta XVI. 20 maja 2007, w dniu ukończenia 80 lat, utracił prawo wyboru papieża w konklawe.

Został członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK). Był w gronie założycieli Stowarzyszenia Siemacha i został jego honorowym członkiem. W 2006 objął funkcję kapelana stanowego Rycerzy Kolumba w Polsce.

Zmarł 2 sierpnia 2016 w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie, gdzie trafił po tym, jak w wyniku upadku w swoim mieszkaniu doznał urazu. Na kilka dni przed śmiercią, kardynała odwiedził w szpitalu papież Franciszek, który przybył w tym czasie do Polski na Światowe Dni Młodzieży do Krakowa. Jego ostatnie pożegnanie nastąpi 4 sierpnia 2016 z pochówkiem w katedrze na Wawelu.