W kolejnym dniu udaliśmy się do Sanktuarium Świętego Domku NMP w Loreto. Wewnątrz świątyni znajduje się domek, w którym Maryja się urodziła, mieszkała i otrzymała anielską zapowiedź Boskiego macierzyństwa (w cudowny sposób przeniesiony przez aniołów do Włoch). W dzieje tego sanktuarium w szczególny sposób wpisali się nasi rodacy. Polscy żołnierze w czasie II Wojny Światowej pospieszyli z ratunkiem dla świątyni, na którą Niemcy zrzucili bomby zapalające, chcąc w ten sposób ukarać Włochów za to, że przeszli na stronę aliantów. Naszym następnym celem było sanktuarium w Manoppello. Tam przechowywana jest w specjalnej monstrancji zamknięta pomiędzy dwiema szybami jedna z najcenniejszych relikwii chrześcijaństwa – wizerunku Chrystusa cierpiącego, utrwalony na niezwykle delikatnym materiale. Twarz Chrystusa wypełnia cały obraz. Jego spojrzenie pozostaje głębokie, przenikające i emanujące niezwykłym ciepłem. Popołudniem w rytmie muzyki i słów „Zupa Romana” udaliśmy się do San Giovanni Rotondo. Miejscowość, którą rozsławił św. Ojciec Pio, leży niemal w sercu półwyspu Gargano (czyli patrząc na „włoskiego buta” jest to ostroga znajdująca się na wschodnim wybrzeżu). Odwiedziliśmy najważniejsze miejsca związane ze świętym z Pietrelciny. W podziemiach bazyliki, gdzie od 2008 roku znajduje się trumna z doczesnymi szczątkami świętego Ojca Pio, zatrzymaliśmy się na dłuższą indywidualną modlitwę i napisanie listów z prośbami. Ojciec Pio za życia prowadził obszerną korespondencję z wieloma osobami z całego świata, czego dowód widzieliśmy w jednej z sal w klasztorze. Już wtedy ludzie prosili go o wiele rzeczy. Po śmierci świętego korespondencja nie ustała, a wręcz przybrała na sile. A on odpowiada na listy z nieba.